Berlinner Zimmer / Εγκαίνια: Παρασκευή 1 Απριλίου 2011, 20.00

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Berliner Zimmer

Καλλιτέχνες από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη που ζουν στο Βερολίνο

Καλλιτέχνες: Silva Agostini (Αλβανία), Χάρις Επαμεινώνδα (Κύπρος), Šejla Kamerić (Βοσνία-Ερζεγοβίνη), Kristina Leko (Κροατία), Dan Mihaltianu (Ρουμανία), Tanja Ostojić (Σερβία), Γιώργος Σαπουντζής (Ελλάδα), Ευανθία Τσαντίλα (Ελλάδα), Nasan Tur (Τουρκία), Mariana Vassileva (Βουλγαρία)

Οργάνωση: Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης & Goethe Institut

Επιμέλεια: Birgit Hoffmeister

Εγκαίνια: Παρασκευή 1 Απριλίου 2011, 20.00

Η έκθεση “Berliner Zimmer” παρουσιάζει έργα καλλιτεχνών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη που ζουν και εργάζονται στο Βερολίνο.

Όπως σημειώνει η Πρόεδρος του ΜΜΣΤ, Ξανθίππη Σκαρπιά-Χόιπελ: «Tο Βερολίνο ήταν και είναι ένα από τα πιο σημαντικά πολιτιστικά κέντρα διεθνούς πολιτιστικής αναφοράς και ενδιαφέροντος. Αποτελώντας ένα εξέχον παράδειγμα πολιτιστικής πολιτικής και υποδομών, καθιερώνεται ως σύγχρονη προστάτιδα των τεχνών, προσφέροντας και εξασφαλίζοντας δυνατότητες καλλιτεχνικής δημιουργίας και προβολής σε πολλούς νέους καλλιτέχνες από άλλες χώρες. Γίνεται, κατά κάποιο τρόπο, τόπος ευρείας υποδοχής και λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος με τη χώρα προέλευσής τους. Έτσι αναπτύσσεται μέσω αυτής της πόλης και δι’ αυτών των καλλιτεχνών, ένα νοητό δικό τους βερολινέζικο δωμάτιο, αυτό ακριβώς που προσκαλείται να δει ο επισκέπτης της συγκεκριμένης έκθεσης.»

Η Birgit Hoffmeister, επιμελήτρια της έκθεσης, σχολιάζει: «Η έκθεση συνενώνει δέκα καλλιτέχνες από εννιά χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, που έχουν βρει στο Βερολίνο μια πλατφόρμα ζωής. … Κάποιοι από αυτούς έχουν τραυματικές εμπειρίες, άφησαν πίσω τους καταστάσεις πολέμου και διωγμού, για άλλους η καλλιτεχνική σκηνή στην περιοχή των Βαλκανίων ήταν πολύ περιορισμένη. Όμως μαζί τους έφεραν κάτι που τους ενώνει: στις αποσκευές τους κουβαλούν την πατρίδα που εγκατέλειψαν, μια ταυτότητα ανάμεσα στους πολιτισμούς, την ανάμνηση του παρελθόντος, την αναζήτηση μιας νέας μορφής ύπαρξης. Όλα αυτά αναπαρίστανται στα έργα τους έστω και με πολύ διαφορετικό τρόπο. Η στρατηγική κάθε καλλιτέχνη είναι διαφορετική. Για να την αντιληφθούμε καλύτερα, η έκθεση παρουσιάζει μια χαρακτηριστική πρόταση του κάθε καλλιτέχνη, μια πρόταση που δείχνει τον προσωπικό τρόπο εργασίας του και προσπαθεί να ερμηνεύσει τους κώδικές του. Οι καλλιτέχνες εργάζονται σε διάφορα μέσα, π.χ. εγκατάσταση, φωτογραφία, αντικείμενο, βίντεο, γλυπτό, κολάζ, σχέδιο.»

Μετά την υλοποίησή της στη Θεσσαλονίκη, η έκθεση θα ταξιδέψει σε άλλες πόλεις της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπου θα διαμορφώνεται και θα εξελίσσεται. Ενδεχομένως να προστίθενται σ’ αυτήν νέα έργα και καλλιτέχνες, ανάλογα με τις περιστάσεις. Στο πέρας του ταξιδιού της, οι διάφορες εκδοχές της και το σύνολο των έργων και των συμμετεχόντων καλλιτεχνών θα έχουν πλέον συγκεντρωθεί σε μια σπονδυλωτή έκδοση.



ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Διοργάνωση: Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και Goethe Institut
Εγκαίνια: Παρασκευή 1 Απριλίου, 20.00
Διάρκεια: 2 Απριλίου – 26 Μαΐου 2011
Επιμέλεια: Birgit Hoffmeister
Καλλιτεχνική οργάνωση: Χρήστος Σαββίδης (Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης)

Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Εγνατία 154 (εντός ΔΕΘ), 546 36 Θεσσαλονίκη
Τ: 2310 240002 & 2310 281212, Φ: 2310 281567
http://www.mmca.org.gr/, http://mmcart.blogspot.com/
mmcart@mmca.org.gr

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, 10.00-18.00
Τετάρτη, 10.00-22.00, Παρασκευή, 10.00-19.00
Κυριακή, 11.00-15.00, Δευτέρα κλειστά


Ο τίτλος και το σκεπτικό της έκθεσης βασίζονται στην ομώνυμη δράση με έργα Ελλήνων καλλιτεχνών που πραγματοποιήθηκε το 2004 στο ετήσιο εικαστικό φεστιβάλ “Πεδίο Δράσης Κόδρα”. Η δράση εκείνη είχε σχεδιαστεί από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του φεστιβάλ Χρήστο Σαββίδη, σε συνεργασία με μια ομάδα Ελλήνων καλλιτεχνών που ζούσαν και εργάζονταν στο Βερολίνο. Οι καλλιτέχνες ήταν οι: Χριστίνα Δημητριάδη –που μάλιστα συντόνισε το project και εμπνεύστηκε τον τίτλο-, Λίλα Πολενάκη, Γιώργος Σαπουντζής, Βασιλεία Στυλιανίδου, Δημήτρης Τζαμουράνης και Ευανθία Τσαντίλα.

Το Βερολινέζικο δωμάτιο αποτελεί χαρακτηριστικό της μεγαλοαστικής κατοικίας του Βερολίνου στο τέλος του 19ου - αρχές του 20ού αιώνα. Πρόκειται για ένα μακρόστενο δωμάτιο που συνδέει το μπροστινό τμήμα του σπιτιού, με την πλαϊνή ή πίσω πτέρυγα. Χρησιμοποιείται ως χώρος υποδοχής καλεσμένων, ως σαλόνι ή κεντρικό δωμάτιο, καθώς επίσης και ως πέρασμα προς τα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού. Σταδιακά, η χρήση του μεταβάλλεται, “εκδημοκρατίζεται” κατά κάποιον τρόπο, παρότι διατηρείται το χαρακτηριστικό του ως χώρος συνάντησης των κατοίκων του σπιτιού.